Jak leczyć depresję? Czy zawsze potrzebna jest farmakologia?

Materiał informacyjny LINK4
Depresja jest chorobą wielowymiarową. Nie każdy przypadek jest taki sam, podobnie jak i osoba chora. W związku z tym, możemy wyróżnić kilka rodzajów depresji m.in.: poporodowa, agitowana, endogenna, reaktywna, sezonowa, dystymia, osłupienie depresyjne itd. Czy każda z nich wymaga leczenia farmakologicznego?

Różne oblicza depresji

Depresja jest zaburzeniem nastroju i emocji, które znacząco wpływa na spadek jakości życia chorego. Dominującym objawem w wielu odmianach tej choroby jest przewlekłe obniżenie nastroju, jednak choroba ze względu na swoje zróżnicowanie może u każdego przejawiać w nieco inny sposób. Dlatego do każdego pacjenta, u którego podejrzewa się to zaburzenie, podchodzi się indywidualnie. Różne są również przyczyny wystąpienia depresji, których rozpoznanie ma kluczowe znaczenie w wyborze metody i procesu leczenia.

Opierając się na klasyfikacji diagnostycznej Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego DSM-IV-TR możemy wyróżnić kilka rodzajów depresji:

  • Depresja endogenna (tak zwana typowa) - nierzadko pojawia się nagle i w sposób niezrozumiały, niezwiązany z żadnym konkretnym wydarzeniem, wiąże się z nią takie objawy jak: brak reaktywności nastroju, anhedonia, utrata masy ciała, poczucie winy, pobudzenie lub zahamowanie psychoruchowe, gorszy nastrój w godzinach porannych, przedwczesne poranne budzenie się.
  • Depresja atypowa (tak zwana odwrócona) - poza objawami typowymi dla zaburzeń depresyjnych, występują także odwrotne niż w przypadku depresji endogennej, czyli: nadmierna senność, nadmierne łaknienie, przyrost masy ciała oraz gorsze samopoczucie wieczorem.
  • Depresja krótkotrwała, nawracająca - trwa kilka dni i pojawia się średnio raz w miesiącu;
  • Depresja sezonowa - fachowo określana jako sezonowa choroba afektywna (z ang. SAD, Seasoal Affective Disorder), jej przyczyny nie są dokładnie zbadane, ale podejrzewa się, że związane są one z nadmiernym wydzielaniem melatoniny (tzw. hormonu snu) przez mózg w okresie jesienno-zimowym. Konsekwencją może być niewłaściwe wydzielanie serotoniny odpowiedzialnej za dobry nastrój.
  • Depresja o przebiegu przewlekłym (dystymia) - charakteryzuje się trwającym minimum dwa lata, czyli przewlekłym, obniżeniem nastroju, jednak jej objawy są łagodniejsze niż w przypadku typowej depresji.
  • Depresja reaktywna - występuję najczęściej wskutek trudnych doświadczeń życiowych - śmierć bliskiej osoby, rozwód lub rozpad związku romantycznego, utrata pracy. Najczęściej trwa dwa miesiące, a jej objawy nie są bardzo nasilone.
  • Depresja poporodowa - to stan depresyjny, którego przyczyną są zmiany hormonalne towarzyszące ciąży i ogromna odpowiedzialność po porodzie związana z opieką nad niemowlęciem. Jej objawy często rozpoczynają się w okolicach miesiąca po porodzie.
  • Depresja w wieku starszym - przejawia się upośledzenie procesów poznawczych, tzw. pseudootępieniem depresyjnym.
  • Depresja psychotyczna - rodzaj zaburzenia depresyjnego, w którym poza typowymi objawami występują również urojenia i omamy.

Czy depresja to choroba osób dorosłych?

Depresja to choroba, która może dotknąć każdego, choć wciąż dominująco grupą osób, u których diagnozuję się zaburzenia depresyjne, są kobiety w przedziale wiekowym 20 – 40 lat. Jednak statystyki ostatnich lat, pokazują, że coraz więcej przypadków depresji jest stwierdzanych wśród młodych pacjentów. Obecnie w Polsce na depresję leczy się 8 tysięcy dzieci w wieku szkolnym.

Niezależnie od wieku pacjenta depresja może mieć poważny wpływ na życie danej jednostki. Zaniedbywanie swojego zdrowia, obowiązków, odcinanie się od bliskich, to tylko część negatywnych zachowań, jakie mogą występować u chorego. Wiele młodych osób zmagających się z zaburzeniami depresyjnymi, w celu rozładowania napięcia emocjonalnego może sięgać po używki lub przejawiać zachowania autoagresywne - wyrządzać sobie krzywdę fizyczną. W ciężkich przypadkach depresja może doprowadzić nawet do samobójstwa.

Nieoceniona pomoc specjalisty

Zauważając u siebie znaczny spadek energii, motywacji i uciążliwe przygnębienie, który nie ustępuje przez minimum dwa tygodnie, zamiast samodzielnego diagnozowania się, warto skontaktować z lekarzem. Pierwszym krokiem może być wizyta u lekarza pierwszego kontaktu w celu konsultacji. Internista na początek może zlecić badania, które wykluczą inne przyczyny złego samopoczucia, jak problemy z tarczycą lub inne choroby. Może także zalecić konsultację z psychologiem. To właśnie psycholog najlepiej oceni, czy odczuwane objawy skazują na depresję lub inne zaburzenia nastroju.

W przypadku podejrzenia depresji u dziecka lub nastolatka, należy zacząć od rozmowy na temat jego samopoczucia, relacji z otoczeniem, a także emocji, jakie odczuwa. Dzieci często mogą mieć problem z rozpoznaniem uczuć oraz określenia ich przyczyny. Dlatego do takiej rozmowy, należy podejść wyrozumiale i ostrożnie. Jeśli rzeczywiście pociecha boryka się z jakimiś problemami i odczuwa przytłoczenie emocjonalne, warto poszukać psychologa dziecięcego, który wskaże, jakie dalsze kroki należy podjąć.
Bycie szczęśliwym i dobre samopoczucie to podstawowe pragnienia każdego człowieka, dlatego dbanie o zdrowie psychiczne swoje oraz swoich bliskich, to nie powód do wstydu, a jedynie chęć osiągnięcia zadowolenia z życia.

Czy depresję zawsze leczy się lekami?

Depresja może mieć różne przyczyny, a więc różne też będą metody jej leczenia. Pierwszym krokiem w walce z depresją jest terapia. W przypadku lżejszych odmian może być ona stosowana jako jedyna forma leczenia i będzie ona w zupełności wystarczająca. W zależności o źródła pojawienia się choroby, proces terapeutyczny, może trwać od kilku miesięcy do roku lub dłużej, wiele zależy również o osobowości samego pacjenta.

Jednak do najczęściej stosowanych metod leczenia depresji jest łączenie terapii z farmakologią. Jednym z głównych celów stosowania leków jest wyrównanie biochemii mózgu, która przez chorobę jest zaburzona. Obecnie dostępne na rynku antydepresanty są bezpieczne i nie powodują uzależnień. Dawka oraz częstotliwość przyjmowania leków jest ustalana z lekarzem psychiatrą. Również z nim konsultowane są ewentualne skutki uboczne, a także w razie potrzeby zmiana leków lub ich odstawienie, gdy objawy w zupełności ustąpią. Pod żadnym pozorem pacjent nie powinien samodzielnie zmieniać dawki lub rezygnować z leczenia, ponieważ może to doprowadzić do znacznego pogorszenia stanu zdrowia, a nawet zaostrzenia choroby.

Co jeszcze może pomóc?

Podejmując się walki z depresją przy wsparciu specjalistów, warto też zmienić niektóre swoje nawyki, które mogły negatywnie wpływać na samopoczucie. Wielu specjalistów w trakcie leczenia depresji zaleca suplementację witaminą D, której wyższe stężenie w organizmie może łagodzić objawy depresji.

Warto także dbać o higienę snu oraz dietę, aby poprawić swoje samopoczucie i nie obciążać dodatkowo układu nerwowego. Dobrym pomysłem jest również poszukanie sobie jakiegoś hobby lub zajęcia, które będzie odskocznią od codziennych problemów i pozwoli na odstresowanie, mogą to być zajęcia z tańca, joga czy malowanie. Korzystne jest także uprawianie sportu, aktywność fizyczna zwiększa wytwarzanie się endorfiny (hormonu szczęścia) i pomaga zredukować stres.

Istotnym elementem wychodzenia z depresji jest także wsparcie bliskich i rodziny. Zacieśnianie więzi z przyjaciółmi lub krewnymi, zdecydowanie zniweluje poczucie osamotnienia i odrzucenia. Dodatkowo pobudza to układ nerwowy do produkcji serotoniny, wazopresyny i oksytocyny, hormonów, które również łagodzą stres i ból, uspokajają oraz odprężają.

Rola rodzica lub opiekuna w walce z depresją dziecka

Depresja u dziecka oraz nastolatka może objawiać się nieco inaczej niż u osoby dorosłej. U młodych osób mogą występować zachowania agresywne, wahania nastroju, częstsze wpadanie w konflikty, problemy z nauką, jak również odcinanie się od znajomych i spędzanie czasu w osamotnieniu. Rolą rodzica, którego dziecko boryka się zaburzeniami depresyjnymi, jest okazanie wsparcia i zrozumienia. Często sama obecność, umiejętność wysłuchania o problemach bez oceniania i krytykowania może być dla dziecka znaczącym elementem w procesie leczenia. Młoda osoba znaczniej bardziej niż dorosły potrzebuję akceptacji ze strony środowiska, a także rodziny. Obdarzając dziecko zaufaniem oraz poczuciem zrozumienia ułatwimy mu znacznie komunikację na temat emocji i samopoczucia. Dzięki temu zyska ono poczucie, że jest rozumiane, wysłuchane i nie zostaje ze swoimi problemami samo.

Ignorowanie zmian w zachowaniu pociechy, bagatelizowanie jego problemów, nietraktowanie poważnie jego emocji i nieumiejętność rozmowy z nim, może doprowadzić, do wycofania i większej izolacji. Chory na depresję, który pozostanie sam ze swoimi emocjami, których może jeszcze nie do końca rozumieć, może popadać w głębszą depresję lub szukać ucieczki od złego samopoczucia w substancjach psychoaktywnych. Wśród nastolatków borykających się z zaburzeniami depresyjnymi często dochodzi do samookaleczania, które stanowi poważne zagrożenia dla życia lub zdrowia. Osoba chora na depresję, gdy już nie widzi dla siebie ratunku i nadziei, może przejawiać skłonności samobójcze i próbować targnąć się na swoje życie.

Warto odpowiednio wcześnie reagować, gdy u dziecka pojawią się zachowania i objawy budzące niepokój rodzica. Właściwa pomoc może uratować życie.

Advertisement

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!

Materiał oryginalny: Jak leczyć depresję? Czy zawsze potrzebna jest farmakologia? - Strona Zdrowia

Wróć na goldap.naszemiasto.pl Nasze Miasto